We zijn weer thuis !!!!

Hallo allemaal.......ons doel is nu echt bereikt!

We zijn weer veilig thuis !!!!

We willen een ieder bedanken die van afstand met ons meegelopen zijn.
Ook bedanken we al die mensen die ons geholpen hebben onderweg!

Onze jongens droom is uitgekomen.......een lange voettocht van Baarn naar Jeruzalem.
We weten nu hoe dat was.......

Doorhobbelen, doorhobbelen...............

Wel is het weer wennen om "thuis" te zijn. We moeten nog even landen:)

Groetjes van de ex Grimpels.....

David en Jozua

Mededeling

Bij de laatste update is er het een en ander fout gegaan met de tekst opmaak.
Waarschijnlijk komt dat door het Hebreeuwse "word" programma.

Oplossing:

Ga naar "reacties" en "oorspronkelijke tekst weergeven"

Het laaste deel...................

We vervolgen de weg richting Homs maar voordat we dat doen besluiten s'avonds een rustdag in te lassen om rustig Crac Des Chevaliers te kunnen bekijken. Wederom zitten er "mannetjes" te wachten bij de receptie van het hotel. Helaas de Grimpels hebben een dag vrij, dus zullen ze hun plannen moeten wijzigen. Vanuit het hotel loopt er een steile weg omhoog. We lopen door een klein dorpje en staan plots oog in oog met een heus ridders kasteel. Weer een hoogte punt in deze tocht! We hebben er van genoten!

De volgende dag zijn we vroeg vertrokken, op naar Homs. We wisten dat we deze afstand niet konden overbruggen. Dus we zien wel weer waar we terecht gaan komen! Na een aantal km is er eigenlijk maar één weg mogelijk en dat is lopen op een drukke autoweg, rechtstreeks naar Homs. Voor we op de drukke autoweg komen, wil iemand ons nog in de Taxi loodsen. Helaas…..Lopend op een saaie drukke autoweg, tegen de grens van Libanon. Recht en links van de weg alleen maar militairterrein. Dus uiteraard pastpoortcontrole. Tegen de avond vinden we geen kampeer spot, dus op een rustig moment duiken we de bosjes in en brengen de nacht stilletjes door in onze slaapzakken. Uitkijkend over militairterrein. Maar het belangrijkste was dat het die nacht droog bleef en dat de zon weer opkwam die ochtend. Op naar een koffie kraampje! Er stopt eigenlijk gelijk al een auto en de bestuurder draaid zijn raampje open en vraagt of wij David en Jozua zijn en waar we hebben geslapen. Hij wenst ons verder een goede dag toe. Dit was het moment dat we minder bang waren. In Homs hadden we snel een eenvoudig onderkomen. Zonder problemen….. Dit na 210Km achtervolging! In Homs was er niet al te veel te beleven maar waren wel weer toe aan een rustdag. We hadden tenslotte die nacht slecht geslapen. In de ochtend besluiten we even heen en weer te gaan naar Palmyra. één van de meest bezochte plaatsen in Syrie. Ook wel de stad van duizend zuilen genoemd. Dit is de eerste keer dat we onze bepakkingen even moesten achterlaten in onze kamer. We waren dan ook blij dat ze bij terugkomst lachtend op ons stonden te wachten in de hoek van de kamer. Het was zeker de moeite waard. Met als hoogte punt de tempel van baal.

Van uit Homs gaan we in de richting Maalula, om vanuit daar Damascus binnen te lopen. Het landschap verandert snel en al gauw lopen we in een woestijnachtig landschap! Het kamperen is weer een feit en we doen mooie plekjes aan waar we rustig kunnen slapen. Tevens is het gevoel er, dat we niet meer gevolgd worden. Heerlijk dus……. Onderweg is er weinig tot geen contact met mensen. Vertrouwen doen we eingenlijk niemand. Jammer……

In Deir Atiyeh is het echter weer raak. We hadden zin in een douche! Er waren meerdere hotels, echter we waren wederom niet welkom. Tot dat  iemand met ons wilde lopen. De man echter wordt weggestuurd door een net aankomende automobilist. Die ons letterlijk stond uit te lachen. Ach...Uiteindelijk hebben we toch maar weer de tentjes stilletjes opgezet en evengoed lekker geslapen. 

Maalula komt nu wel heel dicht bij maar voor we aankomen worden we uitgenodigd om nog een kop koffie te drinken bij Mohammed. Deze slaan we echter af en eten langs de weg onze broodjes op. Mohammed loopt richting zijn huis. Na een tijdje zien we in de verte Mohammed aan komen lopen. Vanuit zijn huis, zo'n 150m verderop. Wat draagt hij nu? Niet te geloven maar waar! De beste man draagt een blad met een drietal koffie en een schotel koekjes. Komt bij ons op de grond zitten en lacht. Het was gezellig! Ook zijn broer kwam erbij zitten, geheel met een Arabische scarf! Hij maakt duidelijk dat het hier ook kan sneeuwen en heel koud kan zijn in de winter. Winter? Was dat het niet dan? Hij bebaart mee te lopen….in een keine kloof in het zand ligt een heus sneeuw veldje van een meter bij een meter! En dat terwijl het voor mijn gevoel heet was die dag…….We nemen afscheid van de man met 10 kinderen en lopen verder naar Maalula. Wat we die dag niet zullen bereiken i.v.m. deze leuke ontmoeting.

De volgende dag vervolgen we onze tocht en ontmoeten nog een herder! Waar we een kop thee mee gedroken hebben. Klaargemaakt op een klein houtvuurtje. De herder staard in de kleine vlammetjes. Droomd weg en breekt ondertussen wat takjes af, blaast wat om het kleine vuurtje aan te houden, voor zijn maaltje. Rijst met kikkererwten. Hij zwaaid ons uit……..bijzonder…..het maakt je klein.

     Wederom supper!!! Dit maakt alles goed en we voelen ons rijk dit mee te maken!

In Maalula…..waar de Aramense taal de tradities en de rijke geschiedenis, de eeuwen getrotseerd heeft en ze de taal hebben weten te behouden die ook Jezus sprak.

Daar hebben we in het Thekla klooster overnacht. De heilige Thekla was een volgelinge van Paulus. Op haar vlucht tegen vervolging werd ze gered door een rotswand die zich, op de plaats waar het klooster Deir Mar Taqla nu staat, voor haar opende.

Die avond kwam er hoog bezoek! De aardsbisschop van Athene, Leronymos. Een drukte van belang!!! Ook zijn we daar uitgenodigd voor het ontbijt. In de keuken, bij  de nonnen. Daar hangt een foto met de stad Jeruzalem! De eerste keer in de gehele tocht een afbeelding van de Stad waar we heen gaan! Vervolgens gaan we richting het klooster Saydnaya (26 km vanaf Damascus), waar je het Grieks-orthodoxe vrouwenklooster, dat hoog op een berg is gebouwd (2000 m boven zeeniveau) kunt bekijken. Op de trap is een vlek zichtbaar in de vorm van de heilige Maagd. Het klooster is een pelgrimsoord vanwege een (helaas niet zichtbare) icoon die door de evangelist Lucas geschilderd zou zijn. Talloze wonderen worden toegeschreven aan het icoon. Ook hier een superontvangst! Avondeten gekregen en ontbijt. Op naar Damascus! Een grote stad met veel histori. Hier hebben we even de tijd voor genomen, dit allemaal te bekijken en te beseffen waar we zijn! Lopend vanuit Baarn nu in Damacus! Wederom niet te bevatten!  Hier hoorden we voor het eerst het nieuws, wat er gaande was in Egypte. Lopend door de smalle straten van de oude stad lopen plotseling over een metalen plaat, waar de afbeelding van de israelische vlag op afgebeeld stond. Dat was wel even schrikken!! Gek dat daar duizenden mensen overheen lopen zonder te weten waar ze daadwerkelijk over heen lopen. Het vertrappen van de israelische vlag. Het Israel waar onze tocht zou eindigen.

Van Damacus naar Darra waar we de grens over zullen gaan naar Jordanie.

Voor de grens krijgen we weer het gevoel gevolgd te worden en wordt er een foto van ons genomen door een voorbij rijdende brommer. Vol trots wil hij de genomen foto laten zien, echter hij laat de verkeerde foto zien en schrikt een beetje. Deze foto was n.l. uit een rijdende auto genomen en niet echt helder. Dat was weer even schrikken. De volgende dag vindt het fles incident plaats. Wat echter goed afloopt. Er wordt vanauit een rijdende  auto een leeg frisdrank flesje gegooid terwijl we aan het eten waren. Vol in het gezicht!!! Een bloedneus en een tand door de lip en hoofdpijn. Gelukkig is de fles vol in het gezicht terechtgekomen en niet met de zijkant of op het hoofd. Jozua wist snel zijn handdoek te pakken om de boel te deppen. Dat was schrikken. We zijn snel de olijfgaarden ingedoken. En hebben toen het donkerr werd de tentjes stilletjes opgezet. Nog even volhouden en we zijn er!

De dag erop worden we uitgenodigd door een bedoein. Snel de tent in…..Daar zaten we dan met de gehele familie en wij etend met de man des huizes. Omringt met zijn vrouw en dochters en kleinkinderen.Later kwam ook zijn broer erbij zitten.

Heel bijzonder!! Echter na een uur wordt er buiten wat geroepen………Politie! Helaas we hebben de mensen niet kunnen bedanken voor hun gastvrijheid. We moesten van de politie de auto in! Hij wilde ons brengen naar Darra. Daar staan de Grimpels dan…..tegelijk zeggen we… NO CAR….WALKING! De agent in burger wist even niets te zeggen en gebaarde……wegwezen nu….. Stapvoets heeft hij ons naar het grensplaatsje begeleid. Waar we de volgende dag een bezoek hebben gebracht aan Bosra.  Waar een mooi Romeinse theater staat. Wat een hele mooie!!!

De profeten Amos en Jesaja voorspelde de vernietiging van de stad, zolas vermeld staat in het oude testament.

De volgende dag……Weg van hier…………. Jordanie wacht!

Syrie……..er is veel over te zeggen! Politiek en de haat die er is tegenover Israel. Angstig!!!!!! Maar toch…….we zijn allemaal mensen en wij denken terug aan al die goede mensen die daar niet weg kunnen en daar gevangen zitten en geen "vrijheid" kennen.

De grens overgang was een eitje, echter hier hebben we een taxi moeten nemen!

Drie km veiligheidszone. Mag je dus niet lopen. Ja dit is echt overmacht!!!!

Maar daar hebben we vrede mee. Je kan hier gewoonweg niets aan doen.

In Jordanie komen we uiteindelijk aan in Jerash! 

Waar wederom weer veel te zien is. We voelen ons weer vrij en er wordt om ons heen weer openlijk over politiek gepraat. 70 procent van de bevolking van Joranie is Palestijn. Zeer complex allemaal, toch kan er openlijk over Israel gesproken worden.

In Amman slapen we in een hostel en ontmoeten we wel een heel bijzondere vrouw. Camel women! Een 75 jarige Amerikaanse, wonend in Jordanie met maar een passie!!! Een historische film maken. Over Joden, Moslims en Christenen. Een onderwerp wat daar zeer gevoelig ligt. Ze wordt dan ook gedwarstboomd door de regering.

In Amman besluiten we om te lopen via Madaba naar Mt Nebo. De plaats waar Mozes, voor hij stierf op de leeftijd van 120 jaar, uitkeek over het beloofde land, nadat hij het volk veertig jaar lang door de woestijn had geleid.

Daar hebben we onze tentjes opgezet, nadat we dat gevraagd hadden aan de plaatselijke monnik. ‘s Avonds was er controle en moesten we daar weg! Jammer was dat! We hebben de nacht op het parkeerterrein doorgebracht in onze slaapzakken naast een controle post, in een heuze zandstorm! Het was er wel veilig !!! In de ochtend hebben we nog even met de monnik gesproken over het voorval. Hij noemde het "the perfect joy". Het verhaal van Francis of Assisi.

Hij heeft ons daar die ochtend rondgeleid en gaf ons bananen mee en een blikje Amstel bier. Van Mt Nebo zijn we richting de dode zee gelopen om Bethany te bezoeken. Helaas was de weg doodlopend! Je moest intree geld betalen en de bus pakken om daar te komen. We zijn dus weer terug gegaan en zijn door de Jordaan vallei naar de  King Hussein brug gelopen. Via deze weg zijn we Israel binnen gelopen. YES! YES! YES!

Ook hier is een veiligheidszone! Op naar Jericho, om vervolgens het St. George klooster te bezoeken. Vanuitdaar zijn we over de bergen gelopen naar Jeruzalem!!!!! Daar hebben we de nacht doorgebracht in onze tentjes op een berg met uitzicht op Jeruzalem. De volgende  dag moest het ervan komen!!!! Op naar de heilige stad!

Volgens de borden nog 20Km! Na 13Km was er een controle post, even de paspoorten laten zien en ja daar stond het bord. We zijn in Jeruzalem!!!!

Bij de controle post hebben we nog even gevraagd, hoe het beste te lopen. We moesten naar de linker toren op de berg. Halverwege hadden we het vermoeden dat we de Olijfberg op liepen. En ja dat was ook zo!!! Bovenaan gekomen hadden we een prachtig uitzicht over de oude stad!

OP NAAR DE JAFFAGATE......................WE DID IT !!!!!!!!!!!!!!!!!!

De lange voetocht is nu voorbij. Echter ...de tocht gaat morgen verder…………

Groetjes van de Grimpels.

Van Adana naar Hatay (Turkije) tot Crac Des Chevaliers (Syrie)

Van Adana naar Hatay (Turkije) tot Crac Des Chevaliers (Syrie)

Het laatste stukje van Turkije…….

De jaarwisseling is al weer een tijdje geleden, deze hebben we doorgebracht in ons tentje langs de weg, achter wat bamboe struiken.

Voor Hatay zien we de Middelandse Zee, weer zo'n magisch moment! We hebben Turkije doorgekruist! Vanaf hier kunnen we "zuid' op ons kompas aanhouden.

In Hatay hebben we de St. Petruskerk bezocht. Een van de oudste kerken ter wereld.

Hier worden de discipelen voor het eerste Christenen genoemd. (Han 11:26)

In deze omgeving is de eerste Christengemeente gesticht.

De volgende dag vervolgen we onze weg naar het grensplaatsje Jalladagi.

Vlak voor Jalladagi drinken we nog een kop thee bij een net geopend restaurantje.

De eigenaarese, een belgische die na 32 jaar haar bestaan hier probeerd op te bouwen.

Na het overlijden van haar vader vond ze haar jeugd liefde terug op de begravenis in Turkije.

Nu zijn ze een gelukkig echtpaar in de Turkse bergen vlak voor de gens met Syrie.

Het was een leuk gesprek en gek genoeg kwam hier alles samen.

Ons beeld van Turkije blijkt aardig te kloppen…..

In het grensplaatsje aangekomen mogen we slapen in een schoolgebouw wat tevens gebruikt wordt om leraren onder te brengen, die van ver komen.

De volgende dag wacht een spannende 5km op weg naar de grens.

Net voor de grens komen we nog een Ier tegen die net terug kwam van Syrie en Irak.

Was zeer positief……We krijgen nog een woordenboekje mee van Engels naar Arabisch. Komt jullie goed van pas zei hij nog…….

De Turkse grens over was een kwestie van een stempel. Turkije ligt nu echt achter ons!

Er wordt ons gewezen naar het grenskantoortje……

De paspoorten geven we af en er worden ons een paar vragen gesteld. Deze worden een aantal keren herhaald. De paspoorten worden vervolgens weer aan de kant gelegd.

Wachten dus……..Uiteindelijk zijn er drie amtenaren bij betrokken en lijkt het alsof het nog wel even kan duren. Gek genoeg wordt er niet over Israel gesproken, wel waar we heen gaan en wat we gaan doen. Hoe we door Syrie gaan reizen wordt ook niet gevraagd. Er is een moment geweest dat we dachten dat het de verkeerde kant op zou gaan. Tot dat één van de beamten gebaart het visum te kunnen betalen in het gebouwtje aan de overkant van de weg.  Er klinkt een "bonk" in de hol klinkende ruimte…..de eerste stempel wordt gezet! Net voor de tweede "bonk" vraagd een beamte of we lopend waren gekomen. Er komen net een tweetal mensen binnen, dus zijn aandacht was even niet op ons gericht. De vraag hebben we gelukkig niet hoeven te beantwoorden. "Bonk" de tweede stempel wordt gezet……Er komt een glimlach op het gezicht van de amtenaar. Welcome in Syrian.

Na twee uur van wachten, snel wegwezen…………………….

Daar staan we dan….

Nu snel naar Kassab voor onze eerste overnachting. Waar we een eenvoudig onderkomen vinden en even kunnen wennen aan alles wat nieuw is.

Even de spanning eruit….Tegen de avond horen we kerkelijke kerst liederen van de buren door de muren heen weerklinken. Toch nog kerst voor de Grimpels. we hebben er heerlijk geslapen.  De kerstdagen hadden we tenslotte lopend doorgebracht en stilletjes geslapen in onze tentjes langs de weg. Toch nog een kerstavond! En dat in Kassab!

De volgende dag zetten we onze tocht voor richting Latakia. Het is regenachtig weer en het is heuvelachtig terrein. Het kamperen ging goed. Wel spannend….

Langs de kant van de weg zien we een verkeersbord….verboden te jagen op wolven….

Een sinnasappel boer nodigd ons net voor Latakia uit voor een kop koffie.

Communiceren gaat niet maar er wordt gelachen……Het was leuk………….

In Latakia nemen we twee dagen rust om even te wennen aan de nieuwe omgeving.

De taal, het geschrift, ja we zitten nu echt in het Midden Oosten. Het drukke verkeer, het getoeter. Het is hier ieder voor zich wat autorijden betreft. Een chaos!

Bij het internet café moeten we onze pasporten afgeven. Normale procedure wordt er gezegd. Stom dat we daar even onze site hebben geopend. Dat zat ons niet lekker. Ach het zal allemaal wel meevallen…

Van Latakia gaan we richting Tartus. We hopen hier de kustweg te kunnen blijven volgen.
Iets te laat vertokken komen we wat laat aan in Jableh. Voor het centrum zegt een voorbij komende moterrijder dat het hier stikt van de politie en wijst met zijn twee wijsvingens naar zijn ogen. Houden ze ons in de gaten? We vragen of er een hotelletje is. Al gauw komt er een Engels sprekende man aan en wijst ons de weg naar het hotel. Hij biedt ons aan mee te lopen. Onderweg spreken we over koetjes en kalfjes.
We hadden afgespoken het niet over onze tocht te hebben in Syrie.

We willen gewoon Syrie lopend doorkruisen! 

Al gauw komen we aan bij een soort van pension. De eigenaar praat wat met de meegelopen man en noemt ons de prijs voor de overnachting. De meegelopen man vertaald alles. Echter de prijs is veel te hoog maar onderhandelen is niet mogelijk.

Ach we hadden onderdak, dus moetsen we wel akkoord gaan. We praten nog wat na met de meegelopen man genaamd Ibrahim, die vertaller was van beroep. Engels, Duits, Frans en Zweeds een goed opgeleide jongen dus.
Toch veranderd de situatie als we het over films gaan hebben.

De film top drie van Ibrahim is wel een beetje over de top. Zwartboek, Munich en een film uit de jaren 70 waar we de naam niet meer van weten. Zwartboek had hij wel 10 keer gezien!!!! Volgens Ibrahim wil de hoteleigenaar weten of we nu Christen zijn of Jood. En hoe vaak we de bijbel wel niet hebben gelezen. Toch verwelkomt hij ons in zijn hotel. Zitten we hier nu in een verhoor?

Plots komt er een man binnen. Het blijkt iemand van de binnenlandse veiligheidsdienst te zijn. De paspoort kopieen  worden nog eens grondig bekeken en zelfs Ibrahim bemoeid zich ermee. Ons vermoeden was dus juist! Nog geen 10 min later komt er weer iemand binnen nadat de eerste weg was gegaan. Wederom controle. Dit maal de vraag waarom we iets wat afgevallen waren. Ook de toon van praten wordt anders bij Ibrahim. De laaste vraag was hoe laat we die ochtend zullen vertrekken. We zitten nu inmiddels al een uur in een soort van verhoor, wat wel heel doorzichtig is……….

Nadat iedereen weg is besluiten we nog wat versnapperingen te halen voor de avond.

Even terugtrekken op onze kamer en wederom even bijkomen van alles wat we aan het meemaken zijn.  Buiten komen we Ibrahim wederom tegen. Hij schrikt een beetje als we langs lopen. Hij is in gesprek met een opvallende man staand bij een zwarte Kia waar de president op de achterruit staat afgebeeld. Zien wij spoken? Vanaf dit moment noemen wij alles wat verdacht is "mannetjes". Op de kamer praten we nog even over alles wat er voorgevallen is. Hoe zal het morgen gaan en wat komt er dan weer op ons pad………..

Die ochtend wordt er op de deur gebonkt! Koffie! Acht uur precies, op de minuut nauwkeurig, zoals die avond was afgesproken. Tijdens de koffie gaat de telefoon. Niets bijzonders……totdat de hotel eigenaar ophangt. Police!! Donkeys! Met middel en wijsvinger maakt hij een loop gebaar over de tafel en met zijn andere hand schuift hij erachteraan. Moter! Donkeys!!! Why!!!! De hotel eigenaar zittend achter zijn buro met diverse foto's van presidenten achter hem hangend aan de muur zegt dat we gevolgd gaan worden door de politie. Hij maakt een wegwerp gebaaar naar de portretten aan de muur. Geen democratie en veel politieke gevangen zegt hij in gebrekkig engels. We mogen nog een foto van hem maken en nemen afscheid van een man die ons erop heeft gewezen, dat we gevolgd gaan worden. Met twee handen neemt hij afscheid van ons, niet met woorden maar met gebaren en gezichts uitdrukkingen. Deze man heeft niets te maken met wat er allemaal heeft plaats gevonden die avond. Waarschijnlijk ook de hoge prijs niet voor de overnachting. Tenslotte heeft hij geld moeten overhandigen aan Ibrahim de zogenaamde vertaler.

We lopen in de richting Banias en willen de kustweg blijven volgen richting Tartus. Er loopt een kustweg parallel langs de drukke autoweg. Deze is echter moeilijk te vinden en we worden van het kastje naar de muur gestuurd. Het lijkt wel of we daar niet mogen komen en er zijn diverse auto's die stoppen en vragen waar we heen willen en wat we gaan doen. Uiteindelijk besluiten we naar de autoweg te lopen. Dit onder begeleiding van een tweetal kindereen van 12.  Wederom een kruisverhoor. Zien we spoken? Eenmaal op de autoweg wordt het rustig om ons heen en naderen we uiteindelijk Banias. Waar een hotel blijkt te zijn. Onderweg is er geen mogelijkheid de tent op te zetten. Veel militair terrein en industrie……………….

Bij binnenkomst van de plaats Banias loopt je door een poort waar de president afgebeeld staat met zonnebril en wapenarsenaal. Geen foto's maken dus………….

In het centrum aangekomen is het een opeen stappeling van vreemde gedragingen van de plaatselijke bevolking aldaar. Er moet een hotel zijn maar niemand wijst ons de goede weg. De mensen kijken langs je heen alsof er contact is met iets wat niet echt waar te nemen is maar er wel is. Contact met de bevolking is gewoonweg nu niet mogelijk. Het onzichtbare wordt letterlijk zichtbaar als er "mannetjes" tussen ons in komen te staan op het moment van contact met de mensen aldaar. Ze willen ons allemaal in de taxi hebben die ons naar Tartus brengt. Ze willen ons daar gewoonweg niet hebben. Wat moeten we doen. Het begint al donker te worden….Gewoon doorlopen en kijken wat het ons gaat brengen? In de verte loopt een man ons te gemoet. Wederom vragen we of er een hotel in de buurt is, nee er blijken wel standhuisjes te staan die je kan huren. Echter deze staan 10km verderop. 10km lopen, het is al donker, is dat wel verstandig en gaat veiligheid niet boven alles? Of moeten we de nacht doorbrengen langs de weg in de struiken en wachten tot het weer licht wordt. Na 2 km komen er twee jongens op ons af en wijzen ons naar wat lijkt op de standhuisjes. Zeer vervallen maar wel top als we daar mogen slapen. Yes… het zijn de huisjes! We hebben een plaats om veilig de nacht door te kunnen brengen. De eigenaar brengt ons naar één van de huisjes, het is rustig…..de deur op slot en slapen maar………….we zijn moe……………………………………………….

Morgen waarschijnlijk weer een zware dag……………………………………...

Op naar Tartus. Alles lijkt rustig……nu wel lopend langs de kust.

Al snel worden we uitgenodigd voor de koffie. Vijf man waarvan er één Engels spreekt. Wat begint als oude jongens krentenbrood, slaat al snel om in een verhoor. Zelf Israel wordt genoemd. Gaan jullie daar lopend heen? We gaan naar Jordanie!!!

De engels spekende man werkte in de landbouw met zijn vier maten. Wel gek dat hij de enige is die Engels spreekt en dat hij de enige is met schone en gepoetste schoenen.

Zelf zijn nagels waren hagel wit tenopzichte van de andere. Wederom vreemd……..

Wat willen ze van ons en waar eindigd dit. Laten ze ons wel doorlopen……..

Niet ver daar vandaan staat de volgende al weer klaar. Een man zittend in een Kia vragend of we de gehele weg waren komen lopen. We komen uit Turkije!! En gaan naar Jordanie!!!! De man was wel drie keer in Amsterdam geweest maar op de vraag waar hij allemaal geweest was, klapte hij dicht en duurde het een paar minuten voordat hij de goede woorden kon vinden. Het bleek alleen een "stop over" te zijn voor de richting naar de VS. Voor we Tartus binnen lopen staat er een vrouw opgesteld, die er letterlijk neer was gezet. De "mannetjes" waren n.l. net te laat…………..

We zagen haar de straat oversteken, waar een Kia stond. Geheel westers gekleed, vraagt ze in zeer gebrekkig engels of we zijn komen lopen vanuit Nederland. We komen uit Turkije!! We lopen door en omkijkend wordt ze weer opgehaald door de Kia. Ook een "mannetje" in leger uniform gedraagt zich vreemd. Maar…..uiteindelijk komen we in Tartus aan en vinden we  een leuk en rustig hotel om wederom bij te komen……..

De vogende dag nemen we vrij………een rustdag, een rustdag, een rustdag.

Het is zwaar en vermoeiend en soms ook wat angstig……………….

Het strand van Tartus ligt letterlijk vol met alval. Het is verdrietig te zien hoe we met moeder aarde omgaan. Die dag hebben we lekker rustig kunnen doorbrengen.

Het is wel erg voorspelbaar maar de volgende dag is het wederom raak!

In de lobby zit weer een "mannetje" op ons te wachten. De receptionist vraagt of we met de taxi naar Damacus gaan. Nee het plan is om de doorsteek te maken naar Crac Des Chevaliers. (zie Wiki) en Libanon links te laten liggen. We verlaten de kust. 

We lopen het hotel uit en in onze ooghoeken zien we het "mannetje" nee schuddend een loopgebaar maken met zijn vingers op de tafel…………..

Net voor we de stad uitlopen, kopen we nog wat broodjes voor onderweg.

Plots zien we het "mannetje" van het hotel wegduiken op zijn moter, achter een geparkeerde vrachtauto. Vol goede moet lopen we door. De man blijft ons echter op 50 meter afstand volgen. Na 20km wordt hij afgelost door weer een ander "mannetje".

Kamperen is weer geen optie. Big Brother is watching us. Een heuze thriller net als in de film. Contact met de mensen was weer niet mogelijk. Deze hadden gelijk door dat we in de gaten werden gehouden.

Letterlijk reed de man naast ons. Inmiddels was de stroom uitgevallen. Iets wat wel vaker in Syrie gebeurd.  Het is donker op straat en het "mannetje" wijst naar een hotel, waar we de nacht kunnen doorbrengen.
Deze heeft ons letterlijk naar het hotel gebracht in Safita! Na 10km naast ons te hebben gereden. Voor we het weten zitten we in een donkere kamer. Niet echt relaxed! Uiteindelijk vertrekt het "mannetje" ER is geen woord gesproken, alleen de prijs voor de overnachting wordt genoemd. Deze is oke…….Een accu lampje wordt aangedaan, er is licht en uiteindelijk mogen we naar onze kamer. Later die avond is er ook weer stroom. De volgende dag zit er al weer een "mannetje" klaar. Wederom hetzelfde liedje! Voor we vertrekken halen we nog wat eten voor onderweg. De vrouw van de winkel, legt uit hoe we moeten lopen om bij Crac Des Chevaliers te komen. Ze draagt een gouden kruisje om haar nek en wijst daarna. Ze knikt…….wij bedanken haar.  Uiteindelijk komen we in de buurt van het kasteel, echter gevolgd door diverse figuren. Het lijkt wel of er veel mensen erbij  betrokken zijn. Het lijkt er ook op dat ze ons via een omweg daar willen hebben waar zij dat willen. Gelukkig staan er een drietal vrouwen in een tuintje. Zij zien gelijk aan ons waar we heen willen gaan. Ook zij dragen kruisjes. Kijken wat om zich heen en wijzen ons uiteindelijk een alternatieve weg. De weg ging niet over de hoofdweg maar onderlangs, het was rustig en het was een weg zonder "mannetjes".

Uiteindelijk hebben we kunnen overnachten vlakbij het kasteel. Het kasteel, groots op de berg, afstekend tegen te grijze lucht. We hebben heerlijk geslapen in het St. George hotel naast het klooster St. George. Jammer genoeg was deze gesloten voor overnachtigen.

Die avond hebben we gesproken, wat te doen als we alleen waren geweest.

Waarschijnlijk de taxi gepakt en direct naar Jordanie gegaan, weg van hier….
Maar nee, met z’n tweeen voelden we ons sterk.Tenslotte zijn we niet alleen! Dat geeft een stuk rust en kracht om toch de tocht lopend voort te kunnen zetten..

We vervolgen onze weg naar Homs…………………………

Wordt vervolgd………………….

De Grimpels. (nu in Amman opweg naar berg Nebo! Waar Mozes net voor zijn dood uitkeek over het land Israel.) Daarvandaan gaan we richting Jericho.

We zijn weer in de lucht!

Hier even een klein berichtje van de Grimpels.

Voor de grensovergang van Turkije naar Syrie hadden we op het laaste moment besloten de site te blokkeren. Dit voor alle zekerheid.

De update van Syrie houden jullie nog te goed. Wel kunnen we jullie vermelden dat het ons niet gemakkelijk is gemaakt.

We zitten nu in Jordanie in Jarash en zijn de gens overgegaan bij Dara. Morgen gaan we richting Amman.
In Amman komt er een nieuwe update. Daar hebben we wat meer tijd..........

Het is nog steeds niet te geloven alles te voet te hebben afgelegd.

De voettocht..............opweg.......het laatste stukje.

Gr. de Grimpels.

Toch nog even wat....

Tijdens de laatste update valt de witte sneeuw uit de hemel op de aarde neer.

De winter heeft de Grimpels ingehaald zo lijkt het.

En dan te bedenken dat we de volgende dag weer aan de bak moesten.

De volgende ochtend is het kwik weer boven nul en de sneeuw liıjkt hier en daar weer te smelten. Er is zowaar een flauw zonnetje te zien.

Vol goede moed vertrokken we die ochtend. De tenten weer schoon en droog in de tassen. De velden bedekt met een dik pak sneeuw en de toppen van de bergen wit afstekend tegen de grijze lucht. Wel angstig…we moeten nog naar een hoogte van 1500 meter. Volgens de kaart nog een stijgıng van 600 meter. Wat staat daar ons te wachten?. Tegen de middag begon het kwik weer te dalen en de kou omsloot zich als een onaangename deken om ons heen. Het werd kouder en kouder. De wind begon aan te wakkeren, kortom het werd er niet beter op. İn de verte zien we een klein pompstationnetje. Misshien een kopje thee om bij te komen….Ondertussen hadden we wel een drie tal liften kunnen pakken om uit deze situatie te komen…..Vlakbij de pomp worden we belaagd door een drie tal honden. Twee vrouwtjes en één mannetje. Blaffen en grommen. Agressief en dit keer niet te vertrouwen. Helaas ligt de pieper in de tas……dom, dom, dom. Dreigend om aan te vallen. İk zie een ijzeren staaf in de sneeuw staan. Met slaande bewegingen en geschreeuw proberen we de honden op afstand te houden. Gelukkig kwam er een jongeman uit te pomp gelopen. Geeft één kik en de honden zijn stil, op één vroutje na dan…We bedanken hem en vroegen hem om een kop thee. We liepen een onverwarmd bijgebouwtje binnen en genoten van het warme goedje. Ondertussen ging de jongeman verder met zijn werk. De vrachtwagens moesten tenslotte voorzien worden van benzine. Het is koud en er staat een harde wind. Ondertussen komt wat achteraf blijkt zijn broer binnen. Er ontstaat een leuk gesprek.  Volgens hem gaat het kwik naar -13. Oeps…Het begint te sneewen en te waaien. Ja, een heuze sneeuwstorm. De jongeman gebaart ons mee te gaan naar het gebouwtje ernaast. Er staat een electrische kachel te loeien, lekker warm dus.De TV staat aan…..hulde aan deze twee koerdische broers, die ons die avond hebben opgevangen. Die bikkels wonen en slapen daar een aantal dagen en maken overuren met weining tot geen slaap. We hebben met ze mee mogen eten, het was gezellig. Ze vonden ons avontuur fantastisch. Bij vragen van de binnenkomende chauffeurs hebben ze ons in bescherming genomen en het niet over Israel gehad. Die nacht hebben de Grimpels op een éénpersoonsmatras geslapen onder de warme dekens in een onverwarmde ruimte, naast één van de broers. De ander sliep samen met een collega op de bank in de verwarmde ruimte wachtend op werk.Die nacht is het kwik toch weer boven nul gekomen en het regende in de ochend. Dit was de eerste keer dat de Grimpels blij waren met de regen! Als geschenk hebben we één Koerdısche sjaal gekregen. Hıj verontschuldigde zich er maar één te hebben.

Het is gek dit mee te maken. De vrijgevigheid van mensen, die het toch al zo moeilijk hebben. Die ochtend hebben ze ons uitgezwaaid. Hulde!

De Grimpels waren weer on the road. In de regen, de sneeuw smolt voor onze voeten weg. Die avond bereikte we onze bestemming op 1500 meter. Geen sneeuw! Er lag van horen en zeggen een meter! Wel was de weg naar Pozantı moeilijk te belopen i.v.m. de regen en de vele vrachtwagens. Wederom harde wındstoten waar je op leunen kon. De tenten hadden het zwaar in de nacht. Eruit om de losgeschoten haringen weer in de grond te slaan. Maar we hebben geen sneeuw meer. We zitten nu in Adana. We zijn het Taurus gebergte overgegaan. Een rustige bergpas..en belande in een andere wereld. Richting Tarsus liepen we langs de sinaasappel gaarden en de grapefruit bomen. Wat een verademing!

De anonieme vrouw...

In gedachte nog steeds de vrouw die ons Konya bınnen loosde…..
In de kleine tot mıddel grote dorpen zıe je weinig vrouwen in het straatbeeld,

Konya is een grote stad met 1 miljoen inwoners. Dus groot  en heel druk! Bij het naderen van het centrum was er wat verwarring, hoe nu te lopen. Vele mannen gevraagd hoe in het centrum te geraken, geen van allen wist het ons duidelijk te maken. De avond begint te vallen. Plots horen we een vrouw merkez zeggen. Wat centrum betekent. Ze kijkt ons heel kort aan en gebaard ons haar te volgen.. Op gepaste afstand lopen we achter haar aan. Met gebaren geeft ze ons aan wat te doen en en hoe te lopen. Om haar heen kijkend of niemand het door had loosde ze ons door vele straaten. De omgeving werd drukker en drukker, we moesten er bijna zijn…..Plots kijk ze om en zegt merkez en knikt. Ik kan het niet laten haar een knipoog te geven. Er kwam er een mooie glimlach op haar gezicht. Ze loopt weg en verdwijnt weer in de mensen massa.

Goede kerstdagen toegewenst en alvast zoals te zien een goed en gezond 2011. Gr. De Grimpels.

Een groet

 

Turkeije, lekker op weg naar Syrie….

Turkeije, lekker op weg naar Syrie….


Van Izmit hebben we onze weg vervolgd naar Sakarya, Geyve, Osmaneli, Bilecik, Eskisehir, Seyitğazi, Han, Emirdağ, Yunak, Tuzlukçu, İlgin, Konya, Karapinar, Ereğli.

Aangekomen in Eskisehir was het even wennen…..zoveel mensen! Op straat was het letterlijk een gekkenhuis van schreeuwende verkooplieden en consumerende mensen.

Gelopen door prachtig berggebied met eindeloze wegen waar geen toeristen zijn, waar je tot rust kan komen en kan genieten van de prachtıge omgeving. De Vriendelijke mensen die je tegenkomt. In deze dorpen wonen hoofdzakelijk arme boeren, woonend in lemen huizen.

De dag dat we zonder water kwamen te zitten en in een klein bergdorp bij een school terecht kwamen. Waar we door het hoofd van de school en de engelse lerares uitgenodidgd werden om binnen te komen. Uiteindelijk een schoolfoto mogen maken en de camelback’s gevuld met water. Erg leuk om de kinderen zo blij te zıen! Moest even denken aan de tijden van vroeger als er wat gebeurde op school. Waren we er ook als de kippen bij!

Van de week, heel dom, onze tent in de avond opgezet op de kleigrond, terwijl het elk moment kon gaan regenen! Die nacht kwam het met bakken naar beneden, harde wind en heel veel water! Tent bleef staan, het oppakken was minder! Alles onder de klei……
Onze spullen hebben we gisteren moeten schoonmaken in ons hotelkamer in Ereğli.

Les één….een wijs man bouwt zijn tent niet op het zand, maar op een rots!

Wat zeker opvalt tijdens deze hele tocht is het verschil tussen arm en rijk!

Daar willen we het nu ook bij laten…………………

De tocht begint steeds spannender te worden naarmate je dichter bij je doel komt.
Turkeije is het land van km berekenen i.v.m. de drie maanden visum en de winter die op onze hielen zit. Daar hopen we in Adana van af te zijn. Nu zitten we in Ereğli 200 km voor Adana.

Op weg naar Syrie! Wordt spannend of ze ons willen doorlaten. Zelf hebben we daar vertrouwen in en laten alles maar op ons afkomen.

Op dit moment valt er natte sneeuw, de lucht is grijs en het smok gehalte hoog.
Lopend door de dorpen tegen de avond komt de geur van verbrande kolen je tegemoet.
Er wordt nog heel veel op kolen gestookt.

Denkend aan al die mensen die zich aan het voorbereiden waren voor de winter.
Hele gezinnen, stapels hout aan het kloven waren om warm de winter door te komen.
Nu is het winter……….
Hoe zal het hen vergaan…….

Leuk om te vermelden is dat neef Ben Oudendorp een 10- gehaald heeft voor zijn spreekbeurt over ons. Top man! Hoop dat de schoenen van Jozua niet al te veel stonken
Wel wat laat maar hier toch een foto van onze tent!

Wederom groetjes van de Grimpels.